Konstytucje Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych
Kongregacja Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego
Prot. n. C. 228- 1/2003
Dekret
Przełożony Generalny Karmelitów Bosych, posiadając uprzednią aprobatę Definitorium Generalnego, zebranego na sesji 11 w dniu 9 czerwca 2003 r., przedstawił Stolicy Apostolskiej tekst Konstytucji Świeckiego Zakonu, prosząc o ich zatwierdzenie.
Kongregacja Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, po uważnym rozważeniu całej przedmiotowej sprawy, aprobuje i zatwierdza niniejszym Dekretem przedłożony tekst, zgodnie z egzemplarzem zredagowanym w języku hiszpańskim, przechowywanym w jej archiwum.
Niechaj nowy tekst Konstytucji Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych będzie prawdziwie skutecznym środkiem, aby jego członkowie mogli coraz bardziej wzmacniać swoją konsekrację chrzcielną w konkretnych sytuacjach życia rodzinnego, społecznego, cywilnego i eklezjalnego.
Bez względu na inne przeciwne zarządzenia.
Watykan, 16 czerwca 2003 r.
kard. Edwardo Martinez Somalo
Prefekt
Piergiorgio Silvano Nesti CP
Sekretarz
Dekret
Przełożeni Prowincjalni Krakowskiej Prowincji OCD i Warszawskiej Prowincji OCD, po zapoznaniu się z polską wersją Konstytucji Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych, zatwierdzonych przez Kongregację Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego 16 lipca 2003 r. w wersji hiszpańskiej (Prot. n. C. 228 – 1/2003) wraz z tekstem uzupełniającym tychże Konstytucji (§§ 24a-e, 31a oraz 58j) zatwierdzonym przez tę samą Kongregację
7 stycznia 2014 r. również w wersji hiszpańskiej (opatrzonym tą samą sygnaturą: Prot. n. C. 228 – 1/2003) zatwierdzili – na mocy uprawnienia udzielonego przez Definitorium Generalne OCD – tłumaczenie na język polski całego tekstu tychże Konstytucji, uznając je za zgodne z tekstem
w języku hiszpańskim.
Warszawa 17 grudnia 2014 r.
o. Łukasz Kansy o. Tadeusz Florek
Prowincjał Warszawskiej Prowincjał Krakowskiej
Prowincji OCD Prowincji OCD
Wstęp
Wszyscy ludzie są wezwani do uczestnictwa przez miłość w jedynej świętości Boga: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5, 48).
Naśladowanie Chrystusa jest drogą do osiągnięcia doskonałości, otwartą dla każdego chrześcijanina przez chrzest. Poprzez chrzest uczestniczy on w potrójnej misji Jezusa: królewskiej, kapłańskiej i prorockiej. Pierwsza jest zaangażowaniem w przemienianie świata zgodnie z zamysłem Bożym. Druga jest ofiarowaniem siebie i całego stworzenia Ojcu wraz z Chrystusem pod natchnieniem Ducha Świętego. Jako prorok głosi plan Boży dla ludzkości i ujawnia wszystko, co mu się sprzeciwia[1]. Wielka rodzina Karmelu Terezjańskiego jest obecna w świecie w wielu formach. Rdzeniem tej rodziny jest Zakon Karmelitów Bosych, który tworzą zakonnicy, mniszki klauzurowe i świeccy. Jest to jeden Zakon z tym samym charyzmatem. Zakon karmi się długą tradycją historyczną Karmelu, wyrażoną w Regule św. Alberta i w doktrynie karmelitańskich doktorów Kościoła oraz innych świętych Zakonu.
Obecne Konstytucje OCDS stanowią podstawowe prawo dla jego członków, obecnych w różnych regionach świata. Dlatego charakteryzują się prostotą struktury i umiarem przepisów dotyczących życia. W ten sposób, w ramach podstawowej jedności ustalonej przez to prawodawstwo, zachowują otwartość na pluralizm uściśleń wymaganych przez różne uwarunkowania społeczne, kulturowe i eklezjalne. Można dla nich opracować statuty partykularne, które uzupełnią i przystosują ogólne normy w sprawach, w których zezwalają na to obecne Konstytucje.
[1] KK 31–35.
I
Nasza Tożsamość,
Wartości i Zaangażowanie
1. Karmelici świeccy, razem z zakonnikami i mniszkami, są synami i córkami Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel i św. Teresy od Jezusa. Dlatego uczestniczą w tym samym charyzmacie, co zakonnicy, przeżywają go każdy zgodnie ze swoim szczególnym stanem życia. Jest to jedna rodzina z tymi samymi dobrami duchowymi, z tym samym powołaniem do świętości (por. Ef 1, 4; 1 P 1, 15) i z tą samą misją apostolską. Świeccy członkowie wnoszą do Zakonu bogactwo właściwe swej świeckości.
2. Przynależność do Zakonu wyrasta z relacji, jakie istniały między ludźmi świeckimi a członkami zakonów powstałych w średniowieczu. Stopniowo relacje te otrzymywały oficjalny charakter, umożliwiając uczestniczenie w charyzmacie i duchowości instytutu zakonnego i tworząc jego część. W świetle nowej teologii laikatu świeccy karmelici przeżywają w Kościele tę przynależność z zachowaniem wyraźnej tożsamości świeckiej.
3. Członkowie Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych są wiernymi w Kościele, wezwanymi do życia „w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi”[3]poprzez „przyjaźń z Tym, o którym wiemy, że nas kocha” w służbie Kościołowi. Pod opieką Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel, zgodnie z inspiracjami św. Teresy od Jezusa i św. Jana od Krzyża oraz zgodnie z biblijną tradycją proroka Eliasza starają się pogłębiać swoje chrześcijańskie zobowiązanie wypływające ze chrztu.
4. Dziewica Maryja jest obecna w szczególny sposób przede wszystkim jako wzór wierności w słuchaniu Pana oraz w postawie służby Jemu i innym. Maryja jest Tą, która „zachowywała i rozważała w swoim sercu życie i czyny swojego Syna”, dając przykład kontemplacji. Ona była Tą, która doradziła na weselu w Kanie, by uczynili to, co Pan im powie. Maryja jest przykładem służby apostolskiej. Również Ona była Tą, która czekała na Zesłanie Ducha Świętego, trwając z Apostołami na modlitwie[2] i dając świadectwo modlitwy wstawienniczej. Ona jest Matką Zakonu. Karmelita świecki cieszy się Jej szczególną opieką i pielęgnuje szczerą pobożność maryjną.
5. Prorok Eliasz reprezentuje tradycję Karmelu i jest inspiratorem życia w obecności Boga, poszukiwania Go w samotności i milczeniu z gorliwością dla Bożej chwały. Karmelita świecki przeżywa prorocki wymiar życia chrześcijańskiego i duchowości karmelitańskiej, szerząc w świecie Boże prawo miłości i prawdy, a przede wszystkim czyniąc się głosem tych, którzy nie mogą sami wyrazić tej miłości i tej prawdy.
6. Reguła św. Alberta jest pierwotnym wyrażeniem duchowości Karmelu. Została napisana dla osób świeckich, które gromadziły się na Górze Karmel, aby prowadzić życie poświęcone rozważaniu słowa Bożego, pod opieką Maryi Dziewicy. W tej Regule znajdują się zasady, które nadają kierunek życiu karmelitańskiemu:
- żyć w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi;
- być pilnym w rozważaniu prawa Bożego;
- przeznaczyć czas na czytanie duchowe;
- uczestniczyć w liturgii Kościoła, zarówno w Eucharystii, jak i Liturgii godzin;
- interesować się potrzebami i dobrem innych we wspólnocie;
- umacniać się poprzez praktykę cnót i jednocześnie żyć intensywnie wiarą, nadzieją i miłością;
- szukać wewnętrznej ciszy i samotności w naszym życiu modlitwy;
- zachowywać roztropną rozwagę we wszystkim, co czynimy.
7. Początki Zakonu Karmelitów Bosych związane są z osobą świętej Teresy od Jezusa. Żyła ona głęboką wiarą w miłosierdzie Boga, który umacniał ją, by wytrwała w modlitwie, pokorze, miłości braterskiej i miłości do Kościoła, oraz prowadził ją do łaski duchowego małżeństwa. Jej ewangeliczne zaparcie się siebie, gotowość do służby i wytrwałość w praktykowaniu cnót są codziennym przewodnikiem w życiu duchowym[2]. Jej nauczanie o modlitwie i życiu duchowym stanowi podstawę formacji i życia Świeckiego Zakonu.
8. Św. Jan od Krzyża był współpracownikiem św. Teresy w tworzeniu Zakonu Karmelitów Bosych. Inspiruje on karmelitę świeckiego do czujności w praktykowaniu wiary, nadziei i miłości. Prowadzi go poprzez noc ciemną do zjednoczenia z Bogiem. W tym zjednoczeniu z Bogiem świecki karmelita odnajduje prawdziwą wolność dzieci Bożych.
9. Mając na uwadze początki Karmelu i charyzmat terezjański, zasadnicze elementy powołania świeckich karmelitów terezjańskich można ująć następująco:
a) żyć w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi, opierając się na naśladowaniu i opiece Najświętszej Dziewicy, której forma życia stanowi dla Karmelu wzór upodobnienia się do Chrystusa;
b) poszukiwać „mistycznego zjednoczenia z Bogiem” na drodze kontemplacji i działalności apostolskiej nierozerwalnie połączonych w służbie Kościołowi;
c) nadawać szczególnego znaczenia modlitwie, która, karmiona słuchaniem słowa Bożego i liturgią, powinna prowadzić do przyjaznego obcowania z Bogiem, nie tylko w czasie modlitwy, lecz także w życiu codziennym. Zaangażowanie w życie modlitwy wymaga karmienia się wiarą, nadzieją i przede wszystkim miłością, aby żyć w obecności i tajemnicy żywego Boga ;
d) przenikać modlitwę i życie apostolskim zapałem w atmosferze ludzkiej i chrześcijańskiej wspólnoty;
e) przeżywać ewangeliczne zaparcie się siebie, wychodząc z perspektywy teologalnej;
f) uwydatniać w zaangażowaniu ewangelizacyjnym apostolat duchowości jako szczególną współpracę Świeckiego Zakonu, wiernego swojej karmelitańsko – terezjańskiej tożsamości.
II
Naśladowanie Jezusa
W Świeckim Karmelu Terezjańskim
10. Chrystus jest centrum życia i doświadczenia chrześcijańskiego. Członkowie Świeckiego Zakonu są wezwani do życia wymogami naśladowania Chrystusa w komunii z Nim, przyjmując Jego nauczanie i oddając się Jemu. Pójść za Jezusem oznacza uczestniczenie w Jego zbawczej misji głoszenia Dobrej Nowiny i wprowadzania Królestwa Bożego (Mt 4, 18-19). Istnieją różne sposoby naśladowania Jezusa: wszyscy chrześcijanie powinni iść za Nim, uczynić Go zasadą swojego życia i być gotowymi do wypełnienia trzech podstawowych wymagań: stawiać więzy rodzinne po sprawach Królestwa Bożego i Osoby Jezusa (Mt 18, 28-29; Łk 14, 25-26); żyć w oderwaniu od bogactwa, aby pokazać, że przyjście Królestwa Bożego nie zależy od środków ludzkich, lecz od mocy Boga i dyspozycyjności osoby ludzkiej wobec Niego (Łk 14, 33); nieść krzyż przyjmowania woli Bożej objawionej w misji, jaką On powierzył każdemu człowiekowi (Łk 14, 33; 9, 23).
11. Naśladowanie Jezusa przez członków Świeckiego Zakonu wyraża się w przyrzeczeniu dążenia do ewangelicznej doskonałości w duchu rad ewangelicznych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa oraz błogosławieństw. Poprzez to przyrzeczenie ulega wzmocnieniu zobowiązanie do służby planowi Bożemu w świecie otrzymane na chrzcie świętym. Przyrzeczenie to jest dążeniem do osobistej świętości, co z konieczności pociąga za sobą zobowiązanie się do służenia Kościołowi w wierności charyzmatowi karmelitańsko – terezjańskiemu. Jest ono składane wobec członków wspólnoty, reprezentujących cały Kościół, oraz w obecności Delegata Przełożonego Zakonu.
12. Przez przyrzeczenie złożone wspólnocie w obecności Przełożonego Zakonu lub jego Delegata osoba staje się członkiem Świeckiego Zakonu. Przez to zobowiązanie się dąży do zdobycia formacji koniecznej do poznania motywów, treści i celu ewangelicznego stylu życia, jakie podejmuje. Przyrzeczenie ożywia zobowiązanie chrzcielne i wzbogaca w powołanych do małżeństwa życie małżonków i rodziców. Przyrzeczenie jest odnawiane raz w roku w okresie wielkanocnym.
Zobowiązanie się do podjęcia przyrzeczenia życia w duchu ewangelicznej rady czystości
13. Przyrzeczenie czystości umacnia zobowiązanie do kochania Boga ponad wszystko i do kochania innych tą miłością, jaką Bóg ma wobec wszystkich. Przez to przyrzeczenie świecki karmelita poszukuje wolności, aby kochać bezinteresownie Boga i bliźniego, świadcząc o Bożej bliskości obiecanej w błogosławieństwie: „błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą” (Mt 5, 8). Przyrzeczenie czystości jest zobowiązaniem się do chrześcijańskiej miłości w jej wymiarze personalnym i społecznym, aby tworzyć w świecie autentyczną wspólnotę. Przez to przyrzeczenie świecki karmelita wyraża również świadome pragnienie poszanowania każdej osoby zgodnie z prawem Bożym i stosownie do własnego stanu życia jako osoby samotnej, żyjącej w związku małżeńskim lub owdowiałej. To przyrzeczenie nie przeszkadza
w zmianie stanu życia.
Zobowiązanie się do podjęcia przyrzeczenia życia w duchu ewangelicznej rady ubóstwa
14. Przyrzeczenie ubóstwa wyraża pragnienie życia zgodnego z wartościami Ewangelii. W ewangelicznym ubóstwie znajduje się bogactwo hojności, samozaparcia i wewnętrznej wolności oraz zależności od Tego, który „będąc bogaty, dla nas stał się ubogim, aby nas ubogacić swoim ubóstwem” (2 Kor 8, 9), i który „ogołocił samego siebie” (Flp 2, 7), aby służyć swoim braciom i siostrom. Przyrzeczenie ubóstwa poszukuje ewangelicznego używania dóbr tego świata i osobistych talentów oraz wypełniania osobistych obowiązków w społeczeństwie, rodzinie i w pracy, oddając się z ufnością w ręce Boga. Pociąga również za sobą zaangażowanie na rzecz sprawiedliwości w świecie, aby odpowiadał on zamysłowi Boga. Ubóstwo ewangeliczne jest także ćwiczeniem się w nadziei, która uznaje osobiste ograniczenia i powierza je Bogu z ufnością w Jego dobroć i wierność.
Zobowiązanie się do podjęcia przyrzeczenia życia w duchu ewangelicznej rady posłuszeństwa
15. Przyrzeczenie posłuszeństwa zobowiązuje do życia otwartego na wolę Boga, „w którym żyjemy, poruszamy się i jesteśmy” (Dz 17, 28), naśladując Chrystusa, który pełnił wolę Ojca i był „posłuszny aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej” (Flp 2, 8). Przyrzeczenie posłuszeństwa jest ćwiczeniem się w wierze prowadzącej do poszukiwania woli Bożej w wydarzeniach oraz wyzwaniach życia osobistego i społecznego. Przez nie świecki karmelita dobrowolnie współpracuje z tymi, którzy są odpowiedzialni za prowadzenie wspólnoty i Zakonu w rozeznawaniu i przyjmowaniu Bożych dróg: Radą wspólnoty, Przełożonym Prowincjalnym i Przełożonym Generalnym
Zobowiązanie się do podjęcia przyrzeczenia życia w duchu błogosławieństw
16. W Błogosławieństwach zawarty jest program życia i sposób wejścia w relację ze światem, bliźnimi i kolegami z pracy, rodziną i przyjaciółmi. Przyrzekając żyć błogosławieństwami na co dzień, starają się dawać ewangeliczne świadectwo jako członkowie Kościoła i Zakonu, i poprzez to świadectwo zapraszają świat do pójścia za Chrystusem, „Drogą, Prawdą i Życiem” (J 14, 6).
III
Świadkowie Doświadczenia Boga
17. Powołaniem Karmelu Terezjańskiego jest zobowiązanie, aby „żyć w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi”, „rozmyślając we dnie i w nocy Zakon Pański i czuwając na modlitwach”. Wierna tej zasadzie Reguły, św. Teresa umieściła modlitwę jako fundament i podstawowe zadanie swojej rodziny zakonnej. Dlatego świecki karmelita jest wezwany do starania się, by modlitwa przenikała całe jego życie, aby mógł chodzić w obecności żyjącego Boga (por. 1 Krl 18, 14), poprzez ciągłe ćwiczenie się w wierze, nadziei i miłości w taki sposób, aby całe jego życie było modlitwą, poszukiwaniem jedności z Bogiem. Celem jest osiągnięcie integracji doświadczenia Boga z doświadczeniem życia: być kontemplatykami na modlitwie i w wypełnianiu swojej misji.
18. Modlitwa, dialog przyjaźni z Bogiem, powinna karmić się Jego Słowem, aby ten dialog mógł realizować się, ponieważ „mówimy do Boga, gdy się modlimy; słuchamy Go, gdy czytamy Boże słowa”[1]. Słowo Boże będzie karmić kontemplacyjne doświadczenie świeckiego karmelity i jego misję w świecie. Słuchanie Słowa, oprócz osobistej kontemplacji, powinno prowadzić do dzielenia się doświadczeniem Boga we wspólnocie Świeckiego Zakonu, poprzez którą będzie się wspólnie poszukiwać rozeznawania dróg Bożych, zachowywania dynamizmu ustawicznego nawracania się i odnawiania żywej nadziei. Rzeczywistość stanie się przejrzysta i można będzie we wszystkim odkrywać Boga.
19. Uprzywilejowane miejsce w karmieniu życia modlitwy świeckich karmelitów zajmuje studium i czytanie duchowe Pisma świętego oraz pism naszych Świętych, szczególnie tych, którzy są Doktorami Kościoła: św. Teresy od Jezusa, św. Jana od Krzyża i św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Również dokumenty Kościoła są pokarmem i natchnieniem do podjęcia zobowiązania pójścia za Jezusem.
20. Świecki karmelita postara się o przeznaczenie szczególnego czasu na modlitwę jako momentu większej świadomości Bożej obecności i wewnętrznej przestrzeni na osobiste i intymne spotkanie z Nim. Prowadzi to do przeżywania modlitwy jako postawy życiowej, która może „zawsze i wszędzie rozpoznać Boga… szukać Jego woli w każdym wydarzeniu, widzieć Chrystusa we wszystkich ludziach, czy bliskich, czy dalekich, wydawać słuszny osąd o prawdziwym znaczeniu i wartości praw doczesnych, tak samych w sobie, jak i w odniesieniu do celu człowieka”. Osiągnie w ten sposób kontemplację i działanie, przez zintegrowanie wiary i życia, modlitwy i działania, kontemplacji i chrześcijańskiego zaangażowania.
21. Świecki karmelita zobowiąże się do poświęcenia codziennie określonego czasu na praktykę modlitwy myślnej. Jest to czas przeznaczony na przebywanie z Bogiem i umocnienie relacji z Nim, aby być prawdziwym świadkiem Jego obecności w świecie.
22. Droga modlitwy chrześcijańskiej wymaga, aby żyć ewangelicznym zaparciem się samego siebie (Łk 9, 23) w wypełnianiu własnego powołania i misji, ponieważ „modlitwa i życie wygodne nie idą w parze”. W świetle wiary, nadziei i miłości, świecki karmelita przyjmuje pracę i cierpienia każdego dnia, troski rodzinne, niepewność i ograniczenia ludzkiego życia, chorobę, brak zrozumienia i wszystko, co tworzy strukturę naszej ziemskiej egzystencji. Jednocześnie postara się uczynić to wszystko treścią swojego dialogu z Bogiem, aby wzrastać w postawie uwielbienia i wyrażania Panu wdzięczności. Aby autentycznie żyć prostotą, oderwaniem, pokorą i całkowitym zaufaniem Panu, Świecki Zakon zachowuje praktyki ewangelicznego wyrzeczenia zalecane przez Kościół. Szczególne znaczenie mają dni i okresy kalendarza liturgicznego, posiadające charakter pokutny.
23. Życie osobistej modlitwy świeckiego karmelity, rozumiane jako przyjazne obcowanie z Bogiem, karmi się i wyraża w liturgii, niewyczerpalnym źródle życia duchowego. Modlitwa liturgiczna ubogaca modlitwę osobistą, a ta, ze swej strony, wciela liturgię w życie. W Świeckim Zakonie szczególne miejsce jest przeznaczone na liturgię rozumianą jako Słowo Boże celebrowane z żywą nadzieją, po tym jak zostało Ono przyjęte w wierze i ze zobowiązaniem się przeżywania go w skutecznej miłości. Sakramenty, szczególnie Eucharystia i Sakrament Pojednania, powinny być przeżywane jako znaki i środki wyzwalającego działania Boga oraz jako spotkanie z Chrystusem Zmartwychwstałym obecnym we wspólnocie kościelnej. Są strukturami łaski w przeciwieństwie do struktur grzechu w społeczeństwie. Świecki karmelita starać się będzie odkrywać w modlitwie liturgicznej obecność Chrystusa i Ducha Świętego, żywą i wymagającą w konkretnym życiu każdego dnia. W roku liturgicznym doświadcza obecnych tajemnic odkupienia, które pobudzają do współpracy w realizacji Bożego planu. Liturgia godzin, ze swojej strony, pomoże mu wejść w komunię z modlitwą Jezusa
i modlitwą Kościoła.
24. Wartość życia sakramentalnego i liturgicznego w Świeckim Zakonie prowadzi jego członków, w miarę ich możliwości, do uczestniczenia w celebracji Eucharystii. Postarają się odmawiać Jutrznię i Nieszpory z Liturgii godzin w zjednoczeniu z Kościołem rozsianym na całym świecie. W miarę możliwości odmawiać będą również Kompletę. Ich udział w Sakramencie Pojednania i innych sakramentach Kościoła wspomaga ich proces nawracania się.
III B
KOMUNIA BRATERSKA
24 a. Kościół – rodzina Boga, który jest Ojcem, Synem i Duchem Świętym – jest tajemnicą komunii. Jezus bowiem przyszedł do nas, aby objawić nam miłość trynitarną i powołanie do uczestnictwa w komunii miłości z Trójcą Przenajświętszą. Do tej komunii miłości jest powołana każda osoba ludzka, stworzona na obraz i podobieństwo Boże (por. Rdz 1,26-27). W świetle tej tajemnicy objawia się prawdziwa tożsamość
i godność każdego człowieka, a w szczególności każdego chrześcijanina w Kościele. Człowiek, będąc natury duchowej, realizuje się i dojrzewa jako byt w autentycznej relacji z Bogiem, jak również z innymi osobami. Dlatego lokalna Wspólnota Świeckiego Zakonu Karmelu Terezjańskiego, widzialny znak Kościoła i Zakonu, jest środowiskiem przeżywania i promowania osobistej i wspólnotowej więzi z Bogiem
w Chrystusie i w Duchu Świętym oraz z innymi braćmi i siostrami (por. Rz 8,29), zgodnie z charyzmatem terezjańskim. Osoba Chrystusa stanowi centrum Wspólnoty. Jej członkowie spotykają się regularnie w Jego imię (por. Mt 18,20), wzorując się na grupie utworzonej przez Jezusa wraz
z dwunastoma Apostołami (por. Mk 3,14-16.34-35), a także na pierwszych wspólnotach chrześcijańskich (por. Dz 2,42; 4,32-35). Starają się żyć w jedności, której domaga się Jezus (por.
J 17,20-23) i zgodnie z Jego przykazaniem, by kochać tak, jak On sam miłuje (por. J 13,34). Przyrzekają dążyć do ewangelicznej doskonałości w duchu rad ewangelicznych, błogosławieństw (Mt 5,1-12) i cnót chrześcijańskich (por. Kol 3,12-17; Flp 2,15) świadomi, że ta rzeczywistość komunii jest integralnym elementem duchowości karmelitańskiej.
24 b. Święta Teresa od Jezusa inicjuje nowy sposób życia we wspólnocie. Jej ideał życia wspólnotowego opiera się na pewności wiary, że Jezus Zmartwychwstały jest obecny pośród wspólnoty i że żyje ona pod opieką Dziewicy Maryi. Święta zdaje sobie sprawę, że ona i jej siostry żyją razem, aby pomagać Kościołowi
i współpracować w Jego misji. Ich wzajemne relacje naznaczone są cnotami miłości prawdziwej, darmowej, dobrowolnej i bezinteresownej, oraz oderwaniem i pokorą. Są to podstawowe cnoty w życiu duchowym, przynoszące pokój, zarówno wewnętrzny jak i zewnętrzny. Teresa ma świadomość, jak ważna jest wzajemna pomoc na drodze modlitwy i przyjaźń z innymi we wspólnym poszukiwaniu Boga. Za równie ważne dla życia w braterstwie uważa: kulturę, cnoty ludzkie, łagodność, empatię, roztropność, dyskrecję, prostotę, uprzejmość, radość, dyspozycyjność oraz chodzenie „w prawdzie przed Bogiem
i ludźmi”. Doktryna św. Jana od Krzyża wskazuje na zjednoczenie z Bogiem przez pośrednictwo cnót teologalnych. Wychodząc od tej prawdy, Święty dostrzega działanie oczyszczające
i jednoczące owych cnót w życiu braterskim. Chodzi tu zwłaszcza o czynną miłość do innych ludzi: „Gdzie nie ma miłości, tam połóż miłość, a zdobędziesz miłość”, ponieważ tak właśnie postępuje z nami Pan – miłuje i czyni zdolnymi do miłowania.
24 c. Wierzący chrześcijanin staje się członkiem Świeckiego Zakonu przez przyrzeczenie złożone Wspólnocie w obecności Przełożonego Zakonu. Tym samym zobowiązuje się do życia w komunii z Kościołem, Zakonem i Prowincją, a szczególnie z tymi, którzy przynależą do Wspólnoty, miłując ich i zachęcając do praktykowania cnót. W mniejszych Wspólnotach możliwe jest budowanie prawdziwych i głębokich więzi przyjaźni ludzkiej i duchowej, jak również wzajemne wspieranie się w braterskiej miłości i pokorze. Święta Teresa od Jezusa docenia pomoc drugiej osoby w życiu duchowym: miłość wzrasta tam, gdzie prowadzony jest pełen szacunku dialog, zmierzający ku lepszemu poznaniu siebie tak, aby podobać się Bogu. Spotkania Wspólnoty odbywają się w klimacie braterskiego dialogu i dzielenia się. Modlitwa, formacja i radosna atmosfera są niezbędne do pogłębiania przyjaznych relacji. Zapewniają również wszystkim wzajemne wsparcie w codziennym przeżywaniu powołania do Świeckiego Karmelu Terezjańskiego w rodzinie, w pracy oraz w innych wymiarach społecznych. Wymaga to wytrwałego i aktywnego uczestnictwa w życiu i spotkaniach Wspólnoty. Nieobecności są dopuszczalne jedynie z ważnych i słusznych powodów, poddawanych ocenie i uzgadnianych z osobami odpowiedzialnymi za Wspólnotę. Statut prowincjalny określi czas nieobecności nieusprawiedliwionej, po którym dana osoba zostanie uznana za nieaktywną, ze wskazaniem do wykluczenia ze Wspólnoty.
24 d. Odpowiedzialność za formację – którą ponosi Wspólnota jako całość i każdy z jej członków – wymaga, aby wszyscy angażowali się w budowanie braterskiej komunii w przekonaniu, że duchowość komunii odgrywa kluczową rolę w pogłębianiu życia duchowego i w procesie formowania członków. Życie Eucharystią, życie wiarą i wsłuchiwanie się w Słowo Boże są źródłem wzrostu i umocnienia komunii. Władze Wspólnoty lokalnej winny pełnić swoją posługę w wierze, miłości i pokorze (por. Mt 20,28; Mk 10,43-45; J 13,14), troszczyć się o rodzinną atmosferę oraz wspierać wszystkich w ich rozwoju ludzkim i duchowym, przynaglać do dialogu, osobistego poświęcenia, przebaczenia i pojednania. Niech wystrzegają się wszelkiego przywiązania do władzy oraz faworyzowania kogokolwiek. Modlitwa za siebie nawzajem, troska braterska, także w razie potrzeb materialnych, kontakt z członkami, którzy mieszkają daleko, odwiedzanie chorych, cierpiących, starszych oraz modlitwa za zmarłych są również znakami braterstwa. Świecki Karmel realizuje i wyraża komunię braterską poprzez spotkania i solidarność z innymi Wspólnotami, szczególnie w obrębie tej samej Prowincji lub regionu, jak również przez łączność i współpracę z całym Zakonem oraz rodziną Karmelu Terezjańskiego. Dając w ten sposób świadectwo komunii braterskiej według charyzmatu terezjańskiego, Wspólnota Świeckiego Karmelu ma swój udział w misji ewangelizacyjnej Kościoła w świecie.
24 e. Wspólnota, która z oddaniem szuka Boga, znajdzie równowagę między prawami jednostki a dobrem całej Wspólnoty. Dlatego też prawa i potrzeby każdego z członków powinny być respektowane i chronione zgodnie z prawodawstwem Kościoła. Jednak w ten sam sposób członkowie winni wiernie wypełniać swoje zobowiązania wobec Wspólnoty, zgodnie z normami zawartymi w Konstytucjach. W celu usunięcia członka z przyczyn określonych w Kodeksie Prawa Kanonicznego (publiczne odstąpienie od wiary katolickiej, zerwanie wspólnoty kościelnej albo ekskomunika nałożona wyrokiem lub zadeklarowana) lub z innych przyczyn określonych w Statucie prowincjalnym, Rada Wspólnoty powinna przestrzegać następującej procedury:
1) zweryfikować zaistnienie faktów
2) upomnieć członka pisemnie lub w obecności dwóch świadków
3) pozostawić odpowiedni czas na okazanie skruchy
Jeśli po tym wszystkim nie nastąpi przemiana można rozpocząć procedurę usunięcia, po uprzedniej konsultacji z Prowincjałem. W każdym przypadku członek zachowuje prawo do odwołania się do odpowiednich władz kościelnych. W przypadku, gdy członek – po rzetelnym rozważeniu i rozeznaniu Rady Wspólnoty – podejmie decyzję o dobrowolnym wystąpieniu ze Wspólnoty, powinien złożyć pisemną prośbę do kompetentnych władz Wspólnoty, wobec której ma zobowiązania poprzez przyrzeczenie. O wszystkim tym należy poinformować Prowincjała.
IV
W Służbie Bożego Planu
25. „Wierni świeccy jako członkowie Kościoła posiadają powołanie i misję głoszenia Ewangelii: Do tej misji upoważniają ich i zobowiązują sakramenty chrześcijańskiej inicjacji i dary Ducha Świętego”. Duchowość Karmelu budzi w świeckim karmelicie pragnienie większego zaangażowania apostolskiego, w uświadamianiu sobie wszystkiego, co zawiera w sobie jego powołanie do Zakonu. Mając świadomość, że świat potrzebuje świadczenia o obecności Boga, odpowiada na zaproszenie Kościoła, skierowane do wszystkich stowarzyszeń wiernych naśladowców Chrystusa, do zaangażowania się w społeczności ludzkiej przez aktywne uczestnictwo w apostolskim celu swej misji w ramach własnego charyzmatu. Owocem uczestnictwa w ewangelizacji jest dla świeckiego karmelity dzielenie się odnowionym umiłowaniem modlitwy, kontemplacji oraz życia liturgicznego i sakramentalnego.
26. Powołanie Świeckiego Zakonu jest prawdziwie eklezjalne. Modlitwa i apostolat, gdy są prawdziwe, są nierozłączne. Spostrzeżenie św. Teresy, że zamiarem modlitwy jest „zrodzenie dobrych czynów”, przypomina Świeckiemu Zakonowi, że otrzymane łaski powinny oddziaływać na tych, którzy je otrzymują. Apostolska aktywność, zarówno indywidualna jak i wspólnotowa, a nade wszystko jako członków Kościoła, jest owocem modlitwy. Tam, gdzie jest to możliwe, i we współpracy z Przełożonymi zakonnymi oraz z odpowiednimi pozwoleniami osób odpowiedzialnych, wspólnoty Świeckiego Zakonu uczestniczą w apostolacie Zakonu.
27. Świecki karmelita jest powołany, by żyć i świadczyć o charyzmacie Karmelu Terezjańskiego w Kościele partykularnym, stanowiącym część Ludu Bożego, w którym obecny jest i działa Kościół Chrystusowy. Każdy niech usiłuje być żywym świadkiem obecności Boga i weźmie na siebie odpowiedzialność za potrzebę pomagania Kościołowi w całokształcie duszpasterstwa w jego misji ewangelizacyjnej pod przewodnictwem biskupa. Dlatego każdy podejmuje apostolstwo, czy to współpracując z innymi we wspólnocie, czy też indywidualnie.
28. Do swojego apostolskiego zaangażowania wniesie bogactwo swojej duchowości w różnych zakresach ewangelizacji: misjach, parafiach, domach modlitwy, instytutach duchowości, grupach modlitwy, apostolacie duchowości. Ze swoim szczególnym wkładem jako świeccy karmelici mogą oni dawać Karmelowi Terezjańskiemu „nowy dynamizm duchowy i apostolski”, z twórczą wiernością swojej misji w Kościele. Różne rodzaje działalności apostolskiej Świeckiego Zakonu będą dokładnie określone i ocenione w statutach partykularnych poszczególnych środowisk geograficznych.
V
Z Maryją, Matką Jezusa
29. W wewnętrznym dynamizmie naśladowania Jezusa Karmel kontempluje Maryję jako Matkę i Siostrę, jako „doskonały wzór ucznia Pana”, i dlatego stanowi Ona wzór życia członków Zakonu. Dziewica Maryja ogłasza
w Magnificat zerwanie ze starym światem i zapowiada początek nowego, w którym Bóg zrzuca władców z tronów i wywyższa pokornych. Maryja opowiada się po stronie pokornych i ogłasza sposób działania Boga w historii. Dla świeckich karmelitów Maryja jest wzorem pełnego poświęcenia Królestwu Bożemu. Uczy nas słuchania słowa Bożego w Piśmie świętym i w życiu, wierzenia w nie w każdych okolicznościach, aby żyć jego wymaganiami. I to nie rozumiejąc wielu rzeczy, zachowując i rozważając wszystko
w swoim sercu (Łk 2, 19, 50-51), aż przyjdzie światło wraz z modlitwą kontemplacyjną.
30. Maryja jest również wzorem i natchnieniem dla świeckiego karmelity. Żyje blisko ludzi i ich potrzeb, troszcząc się o nich (Łk 1, 39-45; J 2, 1-12; Dz 1, 14). Ona, „najdoskonalszy obraz wolności i wyzwolenia ludzkości i świata”, pomaga zrozumieć znaczenie misji. Ona, Matka i Siostra, która wyprzedza w pielgrzymce wiary i naśladowaniu Pana Jezusa, towarzyszy im, aby mogli naśladować Ją w Jej życiu ukrytym
w Chrystusie i oddanym służbie innym.
31. Obecność Maryi ożywia duchowość Karmelu Terezjańskiego i zarazem określa jego apostolstwo. Dlatego świecki karmelita postara się, dzień po dniu, coraz lepiej poznawać osobę Maryi przez czytanie Ewangelii, aby przekazywać innym autentyczną pobożność maryjną, która prowadzi do naśladowania Jej cnót. Prowadzeni światłem wiary członkowie Świeckiego Zakonu będą praktykować i krzewić liturgiczną cześć dla Matki Bożej w świetle tajemnicy Chrystusa i Kościoła oraz będą praktykować, z uczuciami wiary i miłości, nabożeństwa ku Jej czci.
31 a. W Karmelu Terezjańskim miłość do Maryi, Matki i Królowej, łączy się z miłością do Jej Oblubieńca, Św. Józefa. Bóg Ojciec powierzył również jemu, „człowiekowi sprawiedliwemu” (Mt 1,19), opiekę nad tajemnicą Wcielenia swojego Syna Jezusa Chrystusa. Podążając za przykładem św. Teresy, świeccy karmelici odnajdują w osobie św. Józefa wzór do naśladowania i życia w pokornej adoracji i modlitewnej komunii z Jezusem, mistrza modlitwy i milczenia. Jako patron życia wewnętrznego, jest on przykładem wiary i tym, który „nieustannie słucha Boga, jest otwarty na Jego znaki, gotowy wypełniać nie tyle swój, ile Jego plan”. Jako czysty i wierny małżonek, jest on wzorem ojca zatroskanego o rodzinę oraz odpowiedzialnego pracownika, który traktuje swoją pracę jako „wyraz miłości”.
W komunii z Kościołem i Zakonem, który czci św. Józefa jako „najtroskliwszego Opiekuna”, Członkowie Świeckiego Zakonu znajdują w nim niezrównanego opiekuna, któremu mogą powierzać swoje nadzieje, trudy i zmagania dnia codziennego.
VI
Formacja W Szkole Karmelu
32. Głównym celem procesu formacji w Świeckim Zakonie jest przygotowanie osoby do życia charyzmatem i duchowością Karmelu w naśladowaniu Chrystusa, w służbie powołaniu.
33. Szczerze zainteresowani nauczaniem Kościoła i duchowością naszych karmelitańskich Świętych, świeccy karmelici pragną być mężczyznami i kobietami dojrzałymi w swoim życiu, praktykowaniu wiary, nadziei i miłości oraz czci dla Maryi Dziewicy. Zobowiązują się oni do pogłębiania swojego życia chrześcijańskiego, eklezjalnego i karmelitańskiego. Formacja chrześcijańska jest trwałym fundamentem formacji karmelitańskiej i duchowej. Konieczne podstawy teologiczne świeccy karmelici czerpią z Katechizmu Kościoła Katolickiego i dokumentów Kościoła.
34. Formacja terezjańsko-sanjuanistyczna, zarówno początkowa, jak i ciągła, pomaga rozwijać
u świeckiego karmelity dojrzałość ludzką, chrześcijańską i duchową dla służby Kościołowi.
W formacji ludzkiej jest rozwijana zdolność do dialogu międzyosobowego, wzajemny szacunek, tolerancja, zdolność uznawania i poprawiania swoich błędów oraz zwracania uwagi innym z łagodnością i spokojem, a także zdolność do wytrwania w powziętych zobowiązaniach.
35. Karmelitańska tożsamość jest utwierdzana poprzez formację z zakresu Pisma świętego
i lectio divina, dowartościowania liturgii Kościoła, w szczególności Eucharystii i Liturgii godzin, oraz poprzez formację z zakresu duchowości Karmelu, jego historii, dzieł Świętych Zakonu, a także modlitwy i medytacji.
Formacja do apostolatu opiera się na teologii Kościoła dotyczącej odpowiedzialności laikatu,
a zrozumienie roli świeckich w apostolacie Zakonu pomaga uświadomić sobie, jakie jest miejsce Świeckiego Zakonu w Kościele i Karmelu oraz umożliwia praktyczne dzielenie się łaskami otrzymanymi przez powołanie do niego.
36. Stopniowe wprowadzanie w życie Świeckiego Zakonu kształtuje się w następujący sposób:
a) Wystarczający okres kontaktu ze wspólnotą trwa przynajmniej 6 miesięcy. Celem tego okresu jest umożliwienie kandydatowi zapoznania się ze wspólnotą, jej sposobem życia i służbą Kościołowi właściwą dla Świeckiego Karmelu Terezjańskiego oraz umożliwienie wspólnocie właściwego rozeznania. Inne wymagania dotyczące tego okresu określają statuty prowincjalne.
b) Po upływie wstępnego okresu kontaktu Rada wspólnoty może dopuścić kandydata do bardziej ścisłego okresu formacji, który trwa zwykle dwa lata i przygotowuje do pierwszych przyrzeczeń. Na początku tego okresu formacji kandydatowi nakłada się Szkaplerz. Jest to zewnętrzny znak przynależności do Zakonu i tego, że Maryja jest zarówno Matką jak i wzorem na jego drodze.
c) Pod koniec tego okresu, po aprobacji przez Radę wspólnoty, zaprasza się kandydata do złożenia pierwszych przyrzeczeń życia w duchu rad ewangelicznych i błogosławieństw przez okres trzech lat.
d) W ostatnich trzech latach formacji początkowej odbywa się bardziej pogłębione studium Pisma świętego, dokumentów Kościoła, Świętych Zakonu, modlitwy i formacja przygotowująca do uczestniczenia w apostolacie Zakonu. W końcu tego trzyletniego okresu Rada może dopuścić kandydata do złożenia przyrzeczeń definitywnych, że będzie żył w duchu rad ewangelicznych i błogosławieństw przez całe życie.
VII
Organizacja i Władza
37. Świecki Zakon Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel i świętej Teresy od Jezusa jest stowarzyszeniem wiernych i stanowi integralną część Zakonu Karmelitów Bosych. Jego charakter jest zasadniczo świecki, ale może również uwzględniać uczestnictwo duchownych diecezjalnych.
38. Zakonnicy i mniszki Karmelu Terezjańskiego traktują wspólnotę Świeckiego Karmelu jako ubogacenie ich życia konsekrowanego. Przez wzajemne oddziaływanie pragną oni uczyć się od świeckich karmelitów i karmelitanek rozpoznawania znaków czasu razem z nimi. Dlatego należy się postarać, aby reprezentanci Świeckiego Zakonu byli obecni, gdy na poziomie lokalnym czy prowincjalnym, przygotowuje się plany apostolskiej służby Zakonu w danym regionie geograficznym lub prowadzi się pogłębioną refleksję nad sytuacją Kościoła i społeczeństwa.
39. Wszyscy wierni mają prawo do złożenia ślubów. Za zgodą Rady wspólnoty i zezwoleniem Prowincjała członek Świeckiego Zakonu, jeśli tego pragnie, może złożyć śluby posłuszeństwa i czystości w obecności wspólnoty. Śluby te mają charakter czysto osobisty i nie tworzą innej kategorii członkostwa. Zakładają one większe zaangażowanie się w wierność ewangelicznemu życiu, ale nie przemieniają tych, którzy je składają, w osoby prawnie uznawane jako konsekrowane w znaczeniu osób przynależących do instytutów życia konsekrowanego. Ci, którzy składają śluby w Świeckim Zakonie, są nadal osobami świeckimi ze wszystkimi konsekwencjami prawnymi.
40. Podstawową strukturą Świeckiego Zakonu jest lokalna wspólnota jako widzialny znak Kościoła. Świecki Zakon, zarówno na szczeblu Prowincji, jak i wspólnoty lokalnej, posiada osobowość prawną.
41. Świecki Zakon jest prawnie zależny od braci karmelitów bosych. Przełożony generalny ustanawia wspólnoty lokalne i przeprowadza wizytacje pasterskie. W szczególnych sytuacjach może on udzielać dyspensy od Konstytucji i statutów oraz uznawać wyjątki prawne. Posiada on władzę rozstrzygania przypadków nieprzewidzianych przez niniejsze prawodawstwo i których nie mogą rozwiązać władze lokalne. Przełożonemu Generalnemu asystuje Delegat Generalny, którego obowiązkiem jest ułatwianie relacji między zakonnikami a świeckimi i utrzymywanie kontaktu z Delegatami Prowincjalnymi i Asystentami każdej wspólnoty, aby zapewnić realizację celów i pomyślnego rozwoju Świeckiego Zakonu.
42. Definitorium Generalne Zakonu zatwierdza statuty regionalne i prowincjalne Świeckiego Zakonu.
43. Przełożony Prowincjalny, zwykle wspomagany przez Delegata Prowincjalnego, jest przełożonym Świeckiego Zakonu na własnym terenie. Jest on odpowiedzialny za pomyślny rozwój Świeckiego Zakonu na terenie swojej jurysdykcji. Powinien on przeprowadzać wizytacje wspólnot będących pod jego jurysdykcją i mianować ich Asystentów po wysłuchaniu opinii Rady. Do niego w pierwszym rzędzie powinny być zgłaszane sprawy sporne.
44. Asystentem duchowym każdej wspólnoty zwykle jest brat z Zakonu. Jego obowiązkiem jest pomoc duchowa wspólnocie i towarzyszenie jej w powołaniu, aby mogła na nie właściwie odpowiadać. Stara się on również ożywiać solidarność między wspólnotą świecką a braćmi i mniszkami Zakonu. Na zaproszenie Rady może on uczestniczyć w spotkaniach Rady, ale nie posiada prawa głosu. Będzie do dyspozycji, aby się spotykać z kandydatami na różnych stopniach ich formacji. Rada może zasięgać jego opinii na temat zdolności kandydata do przyjęcia na siebie odpowiedzialności za powołanie do Świeckiego Zakonu. Wspomaga on formację wspólnoty, wspierając odpowiedzialnego za formację. Jednak nie może on być odpowiedzialnym za formację. Asystent duchowy musi znać dobrze duchowość karmelitańską i być dobrze poinformowanym o nauczaniu Kościoła na temat roli świeckich w Kościele.
45. Jedynie Przełożony Generalny Zakonu na terenach, gdzie nie ma braci lub Przełożony Prowincjalny w obrębie swojego terytorium, mogą mianować jako Asystenta, kogoś, kto nie jest bratem Zakonu, zawsze jednak za zgodą jego właściwego przełożonego. Delegat Generalny lub Delegat Prowincjalny uczestniczą w tym mianowaniu, przeprowadzając rozmowę z kandydatem, aby się dowiedzieć, czy posiada on kwalifikacje wymienione w artykule 44 niniejszych norm.
46. Rada, złożona z Przewodniczącego, trzech Radnych i odpowiedzialnego za formację, stanowi bezpośrednią władzę wspólnoty. Podstawowym obowiązkiem Rady jest formacja oraz kształtowanie chrześcijańskiej i karmelitańskiej dojrzałości członków wspólnoty.
47. Rada ma następujące kompetencje:
a) dopuszczanie kandydatów do formacji, przyrzeczeń i ślubów;
b) skracanie, z uzasadnionych powodów, okresu formacji przed przyrzeczeniami czasowymi, za zezwoleniem Przełożonego Prowincjalnego;
c) zwoływanie wspólnoty na powtarzające się co trzy lata wybory;
d) wymienianie, z ważnych przyczyn, członków samej Rady;
e) usuwanie, w razie konieczności, członka ze wspólnoty, po konsultacji z Przełożonym Prowincjalnym;
f) przyjmowanie członka przenoszącego się z innej wspólnoty;
g) w przypadku sprawy przekraczającej uprawnienia Rady obowiązkiem Przewodniczącego jest przedstawienie tejże sprawy Przełożonemu Prowincjalnemu.
Rada zbiera się często i zawsze, gdy jest to konieczne, w związku z dbałością o programy formacji i wzrost własnej wspólnoty.
48. Przełożony Generalny, Przełożony Prowincjalny i Rada wspólnoty są prawowitymi przełożonymi Świeckiego Zakonu.
49. W celu założenia nowej wspólnoty konieczne jest przedstawienie Sekretariatowi Generalnemu Świeckiego Zakonu następujących dokumentów:
a) listy aktualnych członków: wymaganych jest co najmniej 10 członków, aby utworzyć nową wspólnotę; dwóch z nich musi być po przyrzeczeniach definitywnych;
b) listu od Delegata Prowincjalnego z prośbą o erygowanie wspólnoty;
c) pisemnego pozwolenia Ordynariusza diecezji;
d) tytulacji wspólnoty;
e) miejsca spotkań wspólnoty.
50. Co trzy lata każda wspólnota lokalna Świeckiego Zakonu wybiera Przewodniczącego i trzech Radnych. Wybrani czterej przedstawiciele, po konsultacji z Asystentem, wybierają odpowiedzialnego za formację spośród członków po przyrzeczeniach definitywnych. Następnie Rada wyznacza sekretarza i skarbnika. Procedura wyborcza powinna być określona przez statuty prowincjalne, przy poszanowaniu całkowitej wolności wyborców i woli większości członków. Aby Przewodniczący mógł być wybrany na trzecią kadencję, wymagana jest zgoda Przełożonego Prowincjalnego.
51. Przewodniczący, wybrany spośród członków po przyrzeczeniach definitywnych, ma obowiązek zwoływania zebrań wspólnoty i przewodniczenia im. Powinien on okazywać zaangażowanie w służbę w stosunku do wszystkich członków wspólnoty; pielęgnować ducha chrześcijańskiej i karmelitańskiej uprzejmości, zważając, by unikać okazywania wyróżniania niektórych członków w stosunku do innych; koordynować kontakty z członkami wspólnoty, którzy z powodu wieku, choroby, odległości czy z innych powodów nie mogą uczęszczać na spotkania; pomagać w pełnieniu funkcji odpowiedzialnemu za formację i Asystentowi duchowemu; w razie ich nieobecności, ale tylko czasowo, może ich zastępować lub wyznaczyć do tego kogoś spośród członków po przyrzeczeniach definitywnych.
52. Zadaniem trzech Radnych jest tworzenie, wraz z Przewodniczącym, zarządu wspólnoty i wspieranie odpowiedzialnego za formację. Zwykle są oni członkami wspólnoty po przyrzeczeniach definitywnych. W szczególnych okolicznościach członkowie, którzy złożyli pierwsze przyrzeczenia, mogą pełnić funkcje Radnych.
53. Odpowiedzialny za formację, wybierany przez Radę spośród członków po przyrzeczeniach definitywnych, jest zobowiązany do przygotowania kandydatów do przyrzeczeń czasowych i definitywnych. Odpowiedzialny za formację współpracuje z Asystentem duchowym i jest wspierany przez Przewodniczącego. W razie nieobecności Przewodniczącego odpowiedzialny za formację zastępuje go we wszystkich jego obowiązkach.
54. Sekretarz Rady jest odpowiedzialny za prowadzenie na bieżąco księgi wspólnoty, rejestrując wybory, przyjęcia, przyrzeczenia i odejścia. Przedstawia tę księgę Radzie podczas jej zebrań i wspólnocie w czasie wyborów. Sekretarz jest obecny na zebraniach Rady i protokołuje ich przebieg, ale nie posiada prawa głosu.
55. Zadaniem skarbnika jest przechowywanie i administrowanie funduszami wspólnoty. Powinien on przedstawiać Radzie raport ze stanu funduszy co sześć miesięcy, a raz na rok wspólnocie i Przełożonemu Prowincji lub innego okręgu. Lokalne statuty powinny określić, w jaki sposób wspólnota troszczy się o potrzeby ubogich.
56. Członkowie Świeckiego Zakonu, którzy z powodu odległości, wieku czy choroby nie mogą uczestniczyć w regularnych spotkaniach wspólnoty, pozostają członkami Świeckiego Zakonu i pod władzą Delegata Prowincjalnego powinni być złączeni z konkretną wspólnotą. Obowiązkiem Przewodniczącego wspólnoty jest utrzymywanie kontaktu z tymi członkami, a obowiązkiem tychże członków jest utrzymywanie kontaktu ze wspólnotą.
57. Tam, gdzie istnieje okręg ze zorganizowaną strukturą braci Zakonu, świeccy karmelici powinni tworzyć Radę Prowincjalną, aby lepiej wspomagać się w formacji i apostolacie, lecz bez ingerowania w zarządzanie poszczególnymi wspólnotami lokalnymi. Przewodniczącym Rady Prowincjalnej powinien być członek Świeckiego Zakonu po przyrzeczeniach definitywnych. Rada Prowincjalna powinna przedłożyć swoje statuty Definitorium Generalnemu do zatwierdzenia.
58. Statuty prowincjalne powinny określać:
- całokształt rozwoju odpowiedniego programu formacji;
- przyjmowanie i formację nowych członków wspólnoty, którzy mieszkają daleko od założonej wspólnoty; w każdym takim przypadku nowi kandydaci powinni być ściśle utożsamiani z założoną wspólnotą i przez nią formowani oraz są oni uważani za członków tej wspólnoty;
- procedurę wyborczą i obowiązki trzech Radnych;
- modlitwy za zmarłych członków wspólnoty;
- okoliczności i warunki składania ślubów;
- minimalny i maksymalny wiek przyjmowania nowych członków;
- maksymalną liczbę członków wspólnoty przed podziałem wspólnoty w celu utworzenia nowej;
- koordynację zaangażowania apostolskiego we wspólnocie lub w prowincji;
- formę i używanie zewnętrznych znaków przynależności do Świeckiego Zakonu;
- formy umartwienia i sposoby oddawania czci Najświętszej Maryi Pannie, św. Józefowi oraz Świętym Zakonu.
59. Jeżeli wspólnota Świeckiego Zakonu nie należy do żadnej określonej prowincji, powinna opracować swoje własne statuty, zgodnie z powyższymi wskazaniami, i przedłożyć je do zatwierdzenia Definitorium Generalnemu.
60. Mogą być wprowadzane inne struktury na poziomie krajowym tam, gdzie istnieje więcej niż jedna prowincja, lub na poziomie międzynarodowym, jeżeli uważa się je za użyteczne lub konieczne dla formacji, koordynacji apostolatu Zakonu i organizacji kongresów. Struktury te nie posiadają jednak żadnej władzy jurysdykcyjnej. Rady regionalne powinny przedłożyć swoje statuty do zatwierdzenia Definitorium Generalnemu.
Epilog
Konstytucje Świeckiego Zakonu zostały zredagowane, aby umocnić sposób życia jego członków, którzy stanowią część Zakonu Karmelu Terezjańskiego. Są oni wezwani do tego, „by świadczyć o tym, jak wiara chrześcijańska daje jedyną pełną odpowiedź […] na problemy i nadzieje, jakie życie stawia przed każdym człowiekiem i każdym społeczeństwem”. Spełniają oni [to wezwanie] jako świeccy karmelici, jeżeli, wychodząc od zaangażowanej kontemplacji, potrafią dawać codzienne świadectwo w swoim życiu rodzinnym i społecznym „spójności właściwej takiemu życiu, które czerpie natchnienie z Ewangelii i w niej znajduje siłę do tego, by w pełni się realizować”. Jako świeccy karmelici, synowie i córki Teresy od Jezusa i Jana od Krzyża, są powołani, aby „być wobec świata świadkami zmartwychwstania i życia Pana Jezusa i znakiem żyjącego Boga” poprzez życie modlitwy, służbę ewangelizacji oraz świadectwo chrześcijańskiej i karmelitańskiej wspólnoty. „Wszyscy razem i każdy z osobna, według swoich zdolności, mają żywić świat «duchowymi owocami» (por. Ga 5, 22) i napełniać go takim duchem, jakim są ożywieni owi ubodzy, łagodni i wprowadzający pokój, „których Pan nazwał w Ewangelii błogosławionymi” (por. Mt 5, 3-9). Słowem, czym dusza jest w ciele, tym niech będą w świecie chrześcijanie” [i karmelici].