Niektórzy świeccy odczuwają potrzebę głębszego przeżywania swojej duchowej drogi do świętości. Inspirują się różnymi szkołami duchowości, pociąga ich jakiś konkretny charyzmat. Tak też się dzieje w przypadku powołania do świeckiego zakonu karmelitańskiego.
Boże powołanie jest zawsze tajemniczą łaską, której nie można sprowadzić do zwykłego wykazu zalet. Można jednak określić pewne przymioty świadczące, że dana osoba spełnia być może wymogi powołania do Świeckiego Zakonu. Oto niektóre spośród nich:
Praktykujący katolik, mężczyzna albo kobieta, osoba samotna albo żyjąca w związku małżeńskim, mająca możliwość pełnego i świadomego uczestnictwa w Eucharystii oraz w pełni uznaje autorytet Papieża i Nauczycielskiego Urzędu Kościoła.
Świecki karmelita powinien posiadać zdolność do medytacji, wręcz skłonność do praktykowania rozważania słowa Bożego w swoim sercu, wewnętrzną potrzebę przebywania z Panem Bogiem na modlitwie. Maryja jest tutaj wzorem postawy modlitewnej. Pragnienie modlitwy nie musi oznaczać przekonania o osiągnięciu już teraz wysokiego zaawansowania w tej dziedzinie, natomiast powinno wiązać się ze szczerym pragnieniem pogłębiania życia modlitwy i wzrastania w nim.
Zainteresowanie zgłębianiem Pisma Świętego, dokumentów Kościoła oraz uznanej przez Kościół literatury o tematyce duchowej.
Zainteresowanie duchowym dziedzictwem świętych karmelitańskich, zwłaszcza św. Teresy od Jezusa oraz św. Jana od Krzyża. Otwartość na dalsze zgłębianie ich pism oraz postawa wcielania we własne życie poznanych treści.
Pewnego rodzaju wewnętrzne pobudzenie do oddania się na służbę zakonowi, to jest do poświęcenia się i zaangażowania na rzecz Kościoła przez realizację celów Świeckiego Zakonu. Gotowość podjęcia się tego w formie złożonych przyrzeczeń.
Kontemplatywny styl życia, lub przynajmniej dążenie do niego. Rozpoznawanie i wypatrywanie śladu Boga wszędzie.
Zainteresowanie sprawami Kościoła, angażowanie się w życie parafii, szczególnie w dziedzinach związanych z modlitwą.