W Karmelitańskim Instytucie Duchowości w Krakowie 13 kwietnia br. odbyła się sesja naukowa poświęcona sł. Bożej Kunegundzie Siwiec, świeckiej karmelitance i mistyczce. Została zorganizowana w przełomowym momencie procesu beatyfikacyjnego, gdy po zatwierdzeniu dokumentu Positio, czekamy na ogłoszenie dekretu o heroiczności jej cnót. Prawdopodobnie nastąpi to jesienią tego roku.
Sesja rozpoczęła się w południe uroczystą Eucharystią w sanktuarium św. Józefa przy krakowskim klasztorze Ojców Karmelitów, której przewodniczył o. prowincjał Tadeusz Florek i wygłosił homilię. W koncelebrze uczestniczyli m.in. zaproszeni prelegenci: o. dr hab. Szczepan Praśkiewicz, relator Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych, który specjalnie przyjechał na sesję z Rzymu, o. prof. Jerzy Gogola z Krakowa, o. dr Andrzej Ruszała z Przemyśla, o. dr Włodzimierz Tochmański z Czernej, o. Jacek Pawlikowski, asystent wspólnoty OCDS w Wadowicach i opiekun Diakonii Przyjaciół Kunegundy Siwiec, który poprowadził sesję, ks. Krzysztof Mortka, kapelan sióstr zmartwychwstanek z Siwcówki, a także ojcowie z krakowskiego klasztoru: o. przeor Piotr Nyk, o. Przemysław Pliszczyński, o. Łukasz Piskulak, o. Mirosław Gromadzki, i o. Bartłomiej Kucharski.
W sesji licznie wzięli udział także członkowie Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych z Krakowa i z różnych stron Polski. Wśród nich byli przede wszystkim organizatorzy sesji – członkowie Diakonii Przyjaciół Kunegundy Siwiec z Wadowic.
Podczas sesji Kamila i Maksymilian Włodarscy zaprezentowali film dokumentalny o Siwcówce, zawierający ciekawe wspomnienia świadków dotyczące Kundusi i jej rodziny. Znalazły się tam wspomnienia obecnej na sesji s. Angeliny Przybyły ze zgromadzenia sióstr zmartwychwstanek.
Szczególnym uczestnikiem tego wydarzenia była Helena F. Stańczyk, osoba zasłużona dla propagowania duchowości Kunegundy, autorka książki Kundusia z Siwcówki, a także inicjatorka i redaktorka wydania drukiem treści przeżyć mistycznych Kunegundy Siwiec, spisanych przez jej spowiednika ks. Bronisława Bartkowskiego, które ukazały się pt. Miejsce mojego miłosierdzia i odpoczynku. Nadprzyrodzone oświecenia Służebnicy Bożej Kunegundy Siwiec. To właśnie ta publikacja oraz zeznania świadków życia i świętości Kunegundy są kluczem do jej duchowości i stały się punktem odniesienia wystąpień prelegentów podczas sesji.
Ojciec prof. Jerzy Gogola w wykładzie Charakterystyka nadprzyrodzonych oświeceń sł. Bożej Kunegundy Siwiec zwrócił uwagę na to, że rzetelna analiza tych pism każe uznać ich nadprzyrodzone pochodzenie. Oświecenia przybierały formę dialogu Jezusa z Kundusią, do którego dołączali się czasem Matka Boża i niektórzy święci. Jest to dialog ciepły i pełen miłości. Jezus objawia się jako miłość miłosierna; mówi, że pragnie zbawienia każdego człowieka, ale potrzebuje do tego współpracowników. Kunegunda otrzymuje zadania i wskazówki do ich wykonania: należy do osób przeznaczonych w sposób szczególny do szerzenia Bożego miłosierdzia. Jest to droga ochotnego i radosnego przyjęcia krzyża, upodobnienia się do Chrystusa. Jezus wzywa ją do ufności, że jej cierpienie połączone z Jego cierpieniem niesie zbawienie dla innych dusz, jej zaś przyniesie wielką chwałę po śmierci. Warto tu wspomnieć, że pomimo ogromnego cierpienia Kundusia doznawała głębokiego pokoju i odpocznienia. Jest to wezwanie do kroczenia małą drogą dziecięctwa duchowego św. Teresy od Dzieciątka Jezus – drogą miłości, ufności, zawierzenia, prostoty i ubóstwa. Kroczyć nią można tylko przez praktykowanie cnót. Jezus mówił do Kunegundy: „Miej wiarę żywą i ufność dziecięcą, a przede wszystkim miłość. W tych cnotach dojdziesz do najwyższej świętości”. Mowa tu o cnotach teologalnych: wierze, nadziei i miłości, które są drogą do pełnego zjednoczenia z Bogiem, gdyż pomagają oderwać duszę od tego, co Nim nie jest – mówił dr Piotr Strojecki, przewodniczący wspólnoty OCDS na Solcu w Warszawie podczas wykładu Cnoty teologalne w życiu Kunegundy Siwiec. Kierując się wiarą i nadzieją, czuła się wezwana do postawy wynagradzania za grzechy swoje i innych ludzi, gdzie miłość była motywem jej działania. Modliła się za duchowieństwo, umierających, misjonarzy, o nawrócenie grzeszników, za ojca świętego, a także za dusze w czyśćcu cierpiące. Doznała specjalnej łaski kochania sercem Jezusa.
Jak wynika z zatwierdzonego w ramach procesu beatyfikacyjnego Kunegundy dokumentu zwanego Positio (o życiu, cnotach i opinii świętości), który przedstawił uczestnikom sesji o. dr hab. Szczepan Praśkiewicz podczas wykładu Heroiczne cnoty sł. Bożej Kunegundy, konsultorzy jednogłośnie orzekli na podstawie zeznań świadków życia Kunegundy Siwiec podczas procesu, że praktykowała ona cnoty w sposób heroiczny. Jej życie było pielgrzymką w poszukiwaniu doskonałości ewangelicznej według słów Jezusa: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje” (Mt 16, 24). Jej życie potwierdza, że posiadła cnoty kardynalne: roztropność, sprawiedliwość, umiarkowanie i męstwo, wraz z cnotami pokrewnymi. Coraz ściślej jednoczyła się z Panem Jezusem, a w sposób szczególny podczas wieloletniego cierpienia z powodu gruźlicy kości.
Kunegunda Siwiec jawi się nam również jako osoba, która w pełni żyła charyzmatem karmelitańskim. Temu zagadnieniu poświęcony był wykład o. dr. Andrzeja Ruszały Ideał karmelitański w życiu sł. Bożej Kunegundy Siwiec. Jako osoba świecka przeżywała swoją duchowość w świecie, odkrywając ją i rozwijając stopniowo, począwszy od domu rodzinnego, z którego wyniosła głębokie podstawy religijne, przez przełom duchowy podczas misji głoszonych przez redemptorystę o. Bernarda Łubieńskiego i oddanie się Bogu na wyłączność przez złożenie ślubu czystości, wstąpienie do Trzeciego Zakonu Karmelitów Bosych w Wadowicach aż po przyjęcie cierpienia w zjednoczeniu z Jezusem. W zakonie przyjęła imię Teresa od Dzieciątka Jezus, gdyż była zafascynowana duchowością świętej z Lisieux, którą zgłębiała podczas lektury Dziejów duszy. Mała droga św. Teresy stała się jej drogą do świętości. Potwierdził to sam Jezus, mówiąc do niej: „Idź drożyną obraną przeze Mnie, a rozpoczętą niedawno przez […] Terenię”. Kunegunda odkrywała duchowość karmelitańską dzięki naukom ojców karmelitów oraz studiowaniu reguły naszego zakonu.
Innym ciekawym zagadnieniem poruszonym na sesji przez o. prowincjała Tadeusza Florka był Profil psychologiczny Kunegundy Siwiec. Choć jego stworzenie jest trudne z uwagi na znikomość źródeł, to o Kunegundzie można powiedzieć, że była w pełni wolnym człowiekiem, otwartym, dyspozycyjnym. Jako osoba wrażliwa na słowo Boże przejawiała miłość do Boga i bliźniego, a świadomość, że jest przez Boga kochana, pozwalała rozumnie kochać samą siebie. Zachowywała dystans wewnętrzny do tego, co dzieje się w świecie, będąc jednocześnie otwartą na innych w całej swojej życzliwości. Była osobą zrównoważoną, wsłuchiwała się w swoje uczucia i uczucia innych. Dojrzałość pozwalała jej przystosować się do różnych warunków, m.in w czasie bolesnej choroby, podczas której osiągnęła zjednoczenie z Jezusem. Zaskakująca była jej odwaga, gdy brała w obronę pokrzywdzonych w trudnych czasach wojny lub podczas sąsiedzkich konfliktów.
Wspomniany już ważny moment w procesie beatyfikacyjnym Kunegundy Siwiec skłonił do podsumowań. Ojciec dr Włodzimierz Tochmański w wykładzie Historia starań o beatyfikację sł. Bożej Kunegundy Siwiec do 2006 roku przywołał zasłużone dla tej sprawy osoby, m.in. Helenę Stańczyk, Ewę i Stanisława Leśniewskich, Geralda Kozikowskiego, Martę Żukowską – autorkę pierwszej książki (wydanej w 1984 roku) o Kunegundzie Siwiec. Omówił wydanie kolejnych książek, początki pielgrzymek oraz przypomniał pierwszą sesję naukową, która odbyła się w 2006 roku. Temat kontynuował Sławomir Kruk ze wspólnoty OCDS z Chrzanowa, biorąc pod uwagę okres po 2006 roku. Wspominał kolejne pielgrzymki oraz nową ich formę w postaci pielgrzymek duchowych, a także wydawanie kolejnych książek i folderów poświęconych Kunegundzie Siwiec. Znaczącym wydarzeniem w procesie beatyfikacyjnym była ekshumacja jej doczesnych szczątków oraz przeniesienie do kaplicy Sióstr Zmartwychwstanek w Siwcówce. Tradycją już stało się odprawianie drogi krzyżowej w tamtejszej kaplicy w czasie Wielkiego Postu. W omawianym okresie Towarzystwo Przyjaciół Kunegundy Siwiec zakończyło działalność, a w jego miejsce powstała w łonie OCDS w Wadowicach Diakonia Przyjaciół Kunegundy Siwiec.
Ważnym elementem integracyjnym sesji były spotkania przy kawie. Wszyscy z pewnością długo będą pamiętać smakołyki i wyśmienity bigos, które przygotowały panie z Koła Gospodyń Wiejskich z Radoczy. W zamian można było wesprzeć finansowo przebieg procesu beatyfikacyjnego. Większość spośród stu kilkudziesięciu uczestników sesji została uwieczniona na pamiątkowym zdjęciu. Znajdzie się ono w zapowiedzianej przez organizatorów publikacji zawierającej pełną treść wykładów.
fot. Zbigniew Nobis OCDS (wspólnota Sosnowiec)
