24 lutego mija rok od początku wojny na Ukrainie, rok absurdu, horroru, szaleństwa i arbitralności wojny.
Nie trzeba wielu słów, aby opisać niezrozumiałą i przewrotną dynamikę wojny z coraz większym gniewem i zdumieniem, coraz większym oburzeniem i łzami bezsilności. Tej na Ukrainie i wszystkich wojen. W tym czasie, gdy tylko wybuchła wojna, zachęciłem cały Zakon do wspólnej modlitwy, całym sercem i ze wszystkich sił.
Dzisiaj piszę wam te słowa z Iraku, z ziemi Księgi Rodzaju, z tego miejsca stworzenia Bożego, gdzie Bóg widział, że “wszystko było dobre”…, z ziemi Abrahama, naszego “Ojca w wierze”, który uwierzył wbrew wszelkiej nadziei, że Boża obietnica się wypełni…
Dziś proszę cały Zakon, cały Karmel, aby modlił się o “niezłomną nadzieję”, z wiarą, że nadchodzi pokój i że nasza modlitwa będzie towarzyszyć naszym braciom i siostrom na Ukrainie.
Groza wojny niech nie znieczuli naszej żarliwej modlitwy i módlmy się, słysząc wciąż, że bomby spadają na nasze rodziny, nasze dzieci, naszych braci i przyjaciół. Módlmy się nie zakrywając oczu i uszu…, i czyńmy to w pokoju, nieuzbrojeni w zemstę, z mieczem wiary “wbrew wszelkiej nadziei”…
Zapraszam was, abyście zasiedli z Maryją, jak w sali na górze w dniu Pięćdziesiątnicy, kiedy jeszcze byli zalęknieni, a drzwi były zamknięte. Zapraszam was, abyście zapalili lampę jako Rodzina Karmelitańska, aby stanąć przed Panem w adoracji lub z różańcem w ręku albo w ciszy komunii.
Święta Maryjo, Królowo Pokoju, ucisz wojnę i daj nam pokój, pokój między naszymi braćmi i siostrami, Twoimi dziećmi.
Miguel Marquez Calle, OCD
Prepozyt Generalny
